‘De ogenschijnlijke chaos blijkt een fantastische flow te zijn.’

Tien jaar geleden schreef ik een blog over de ogenschijnlijke chaos op een verkeersplein in Hanoi(lees hier terug).

Kijk vooral ook de 30 seconden video die hierin is opgenomen.

Afgelopen week was ik wederom in Vietnam, waarvan enkele dagen in Hanoi. Ditmaal niet als toeschouwer, maar zelf actief deelnemend aan het verkeer, op een brommer, tussen vele duizenden andere brommers, auto’s, fietsers, handkarren, bussen en meer. Next level.

Wat ik toen alleen zag heb ik nu kunnen ervaren: zonder regels met elkaar onze weg vinden. De ogenschijnlijke chaos blijkt een fantastische flow te zijn. Niet zelf je ruimte nemen binnen alle regels die er zijn (zoals we dat in ons land doen), maar juist samen optrekken – en dat is je ruimte nemen én tegelijk anderen hun ruimte laten – om allemaal optimaal onze weg te kunnen gaan. En dat gaat zo goed omdat:

• er geen systeem (verkeerslichten, verkeersborden, markeringen op de weg, regels) is, maar we in plaats daarvan écht contact met elkaar maken: door naar elkaar te kijken en door te toeteren (om te laten weten dat je er bent, en niet om anderen te laten weten dat ze aan de kant moeten);
• we een gedeeld belang onderkennen: goed en veilig je weg vinden tussen al die andere weggebruikers.
  
  

Hoe anders dan in ons land, waar heel veel systeem maakt dat ieder zich individueel een weg baant zonder zich al teveel te bekommeren om anderen.

Ik leer daar veel van. Over het belang van een minimum aan regels en procedures, zodat we weer echt contact maken en we ons met elkaar kunnen verbinden. Dat betekent (ook): ruimte nemen om vrijmoedig te spreken, anderen hun ruimte laten door openhartig naar hen te luisteren.